آرمان های فراموش نشده

داشتم تو اینترنت پرسه می زدم که یهو یه وبلاگ خیلی باحال پیدا کردم. وقتی حریف شما از طریق احساس و هوچی گری وارد عمل می شه و راه هرگونه استدلال رو با بی منطقی می بنده، بهترین راه هم جواب دادن به اون از طریق احساسه نه عقل(این رو از  استاد عزیزم دکتر آشنا و کتاب های روانشناسی اجتماعی یاد گرفتم). این دوست عزیز وبلاگی ما هم دقیقا از طریق صحیح وار شده چند تا لینک می ذارم بقیه شو از وبلاگ خودش بخونید:

وطن یعنی . . .

ورود برای زیر هجده سال ممنوع!

سانسور خبر حمایت اعضای دولت دهم از جنبش سبز

اخطار جدی تشکیلات راه سبز امید به مسعود ده نمکی سرسپرده

راه سبز امید

اعترافات یک لباس شخصی به همراه اسناد محرمانه

( اینها افرادی هستند که توسط داروی پروفسور تغییر موضع داده اند. )

هنوز اعترافات متهمان کودتای مخملین تمام نشده بود که عده‌ای باز هم به این شایعه همیشگی و تکراری دامن زدند که تغییر مواضع متهمان به خاطر عوارض ناشی از مصرف نوعی دارو و قرص بوده است. این دارو آن طور که این حضرات می‌گویند؛ این توانایی را دارد که یک عنصر سیاسی برانداز را کاملا موافق نظام می‌کند!! ما البته شنیده بودیم که برخی مواد، می‌تواند آدمی را در خلسه فرو برده و به طرف، نوعی حالت منگی آمیخته با گیجی بدهد اما اینکه دارویی باشد که یک اصلاح‌طلب را ظرف چند روز تبدیل به یک اصولگرا کند، از آن حرف‌هاست. داروسازان و متخصصان عرصه پزشکی الان سال‌هاست دارند تلاش می‌کنند که برای درمان سرطان، دارویی بسازند، هنوز موفق نشده‌اند، ایدز را هم مدت‌هاست که دارند فکر می‌کنند چه جور یک خاکی بر سرش بریزند، هنوز نتوانسته‌اند، آن وقت در این قحطی دارو، چطور می‌شود که همچین دارویی ساخت که مواضع آدم را 180 درجه تغییر دهد؟! یعنی علم پزشکی اینقدر پیشرفت داشته؟! اگر پزشکان می‌توانستند با تولید یک قرص یا دارو مواضع عطریانفر را کاملا برگردانند، حکماً اول یک فکری برای داروی ایدز و قرص سرطان می‌کردند. البته از حق نگذریم که برخی از این متهمان، قبل از زندان هم سابقه مصرف دارو داشته‌اند. ما یک دارو داریم که آن را از داروخانه می‌شود تهیه کرد، یک دارو هم داریم که آن را از داروخانه نمی‌توان تهیه کرد، بلکه از جاهای دیگری می‌شود تهیه کرد؛ برخی جنس خوب به آدم می‌دهند،‌ برخی هم در اجناس‌شان، ناخالصی وجود دارد. حال این سوال پیش می‌آید که چطور می‌توان فهمید که دارو یا جنس، مرغوب بوده یا در آن ناخالصی وجود داشته است؟! این را از مواضع سیاسی آدم‌ها می‌شود فهمید. بر فرض مثال شما اگر بدون هیچ دلیل و سند، مدعی تقلب در انتخابات شده باشید، این نشان می‌دهد که جنسی که به شما قالب کرده‌اند، از نوع مرغوب نبوده و باعث شده عقل شما پاره‌سنگ بردارد. در حقیقت،‌تقلب، نه در انتخابات که در جنس تزریقی وجود داشته است! به عبارت روشن‌تر،‌ انتخابات، ‌سالم بوده اما نامردها جنس تقلبی به آدم داده‌اند! حال باید پرسید که اگر نظام جمهوری اسلامی این توانایی را داشته که با دادن دارو به متهمان،‌آنها را دچار تغییر صددرصد در مواضع‌شان کند،‌چرا این داروها را قبل از انتخابات به این عناصر نداده بودند؟! در آن صورت،‌ما نه تنها هیچ اغتشاش و آشوبی نداشتیم بلکه رای احمدی‌نژاد هم خیلی بیشتر می‌شد! این هم طنز روزگار است؛ از یک طرف جمهوری اسلامی را متهم می‌کنند در عرصه‌های علمی مثل علم پزشکی هیچ پیشرفت قابل ملاحظه‌ای نداشته، از یک طرف می‌گویند نظام، دارویی ساخته که آدم را ظرف چند روز از یک اصلاح‌طلب تبدیل می‌کند به یک اصولگرا! جالب است؛ الان کرم‌هایی آمده که پوست آدم را شفاف می‌کند و مثلا عوارض سوختگی را از پوست آدم بر طرف می‌کند. خود من که به وسیله طرفداران موسوی به سرم سنگ خورد و اگر افقی شده بودم میرحسین برای من هم چهلم می‌گرفت، الان هنوز مقداری از پوست صورتم، قرمز است. رفتم داروخانه و یک کرم «سینره» خریدم. آقای داروخانه‌ای می‌گفت: بعد از چند ماه احتمالا اثر می‌کند. یعنی یک کرم برای شفاف کردن یک پوست زپرتی، چند ماه طول می‌کشد، اثر کند، ولی داروی تغییر مواضع آدم‌ها، یک ماهه اثر می‌کند!!!! اگر نظام در عرصه پزشکی آنقدر توانمند بود، خب «بنیانا» و «تأمینا» که تلف نمی‌شدند. وانگهی به راستی اگر همچین دارویی هست، اصلاح‌طلبان، نسخه این دارو را برای آحاد ملت بپیچند بلکه در تجمعات طرفداران کروبی و میرحسین، به جای 500 نفر چند میلیون آدم بریزد در خیابان!! یعنی اگر دارویی این توانایی را دارد، حتما حالت عکس آن هم وجود دارد. یعنی می‌توان این دارو را به یک اصولگرا داد تا بشود یک دوم خردادی افراطی. از نظر مالی هم که دوم خردادی‌ها‌ مشکلی ندارند. چیزی که در جبهه اصلاحات زیاد است، شهرام جزایری است. آمریکایی‌ها هم که سر کیسه را شل کرده‌اند. دوم خردادی‌ها هم که ماشاءالله همه‌شان دکتر، مکتر هستند. یعنی اگر مهندس موسوی را فاکتور بگیریم، همه‌شان مدرک دکترا دارند. دکتر خاتمی، دکتر اون یکی خاتمی، دکتر مهاجرانی، دکتر امین‌زاده، دکتر تاجیک، دکتر شیرین عبادی، دکتر ارنست و تازه، زهرا رهنورد که یک مدرک دکترا دارد، یکی هم فوق‌لیسانس. کروبی هم که ذاتا دکتر است و با توجه به سن و سال، حکماً‌از طب قدیم یک چیزهایی می‌داند. یعنی قدیمی‌ها صدی، نودتای‌شان دکتر هستند. حالا تا مطلب تمام نشده به این نکته اشاره کنم که دارو یا مواد، قدمت بسیار زیادی دارد. مصرف کردن مواد هم فی‌نفسه چیز بدی نیست. همه ما به نوعی مصرف‌کننده مواد یا دارو هستیم. در این جا البته منظورم از «مواد»، مواد به معنای جمع ماده است، نه لزوما آن کوفت و زهرماری‌های معروف.


بعضی از مواد را می‌توان ترک کرد و بعضی از مواد را نمی‌توان. من به جای خودکار با مداد هم می‌توانم بنویسم ولی امان از اعتیاد آدم به مواد! آنوقت است که دیگر ترک مواد سخت می‌شود. علی‌ای‌حال یکی از بهترین جاهایی که می‌توان در آن اقدام به ترک مواد کرد، زندان است. زندان موجب می‌شود دست شما از موادی مثل پول آمریکا، اسناد محرمانه، تلفن برای زنگ زدن به سفارت انگلیس و قمه و نارنجک، کوتاه شود. دستت به این مواد نرسد، آن مواد که درش را تخته کنند، حکما می‌شوی یک بچه مثبت و با خدای خود عهد می‌بندی که دیگر سراغ مواد نروی، دور دارو را هم خط بکشی و فقط به همان داروهایی بسنده کنی که در زندان به آدم می‌دهند تا یک برانداز نظام را تبدیل به یک مخلص نظام کنند!!... والا نظام ما خیلی پیشرفت کرده اما این یکی‌اش را هنوز نساخته، داروسازهای ما از پس همین چهار تا ریزگرد بربیایند و در درمان آنفلوآنزای خوکی هم یک حرکتی بکنند، یا علی است!! پیچیدن نسخه برای تبدیل برانداز به موافق، آن هم با یک دارو و آن هم چی، ظرف فقط چند روز، کاری است که تنها از «پروفسور بالتازار» برمی‌آید!

جهان نیوز

اینم آقای پروفسور بالتازار که چنین خدمت بزرگی برای ما ایرانیان کرده اند.

عطاءالله بیگدلی

1-روزگار ما روزگاری بس عجیب است. اسامی کارگزار دوره در طول حوالت این جهانی بشر، اسامی بدیع و تازه‌ایی هستند که البته نوید بخش تجلیات نوینی نیز هستند. اسامی مبارکی که در نهایت تضاد و ناهم‌خوانی به سر می‌برند؛ این حوالت و پیوند بالایی و اثیری شیعیان در ظلمات آخرالزمان است تا در تضاد و بلکه در تناقض بزیند و سرانجام آب حیات و نور ولایت را در همین ظلمات بجویند و سرانجام وٍِلایت و وَلایت را به هم بپیوندند و «ولی» را «والی» نمایند. روزگار ما اما روزگار ابهام و شفافیت است. ابهام هایی بی‌شمار و شفافیت‌هایی وجدآور؛ هرچه عدم شفافیت و گرد و خاک ملال آور است؛ وضوح بهجت انگیز است و چه زیبا است که در روزگار ما وضوح از دل ابهام بیرون می‌آید. «ابهام در فضا» و «شفافیت در افراد». امتحاناتی با سؤالاتی به سختی مبهم و البته نتایجی به روشنی واضح و نمراتی گویا.

2-روزگار ما روزگار امتحان و فتنه است. امتحان سخت ولی نتایج آن هرچه باشد؛ در سطحی؛ شیرین است. شیعیان باید در روزگار غیبت به انواع بلاها آزمایش شوند تا خالصان این گروه اندک و شرذمه قلیله شناخته شوند تا خدا آن‌ها را بشناسد به علم تفصیلی خویش؛ أَمْ حَسِبْتُمْ أَن تَدْخُلُواْ الْجَنَّةَ وَلَمَّا یَعْلَمِ اللّهُ الَّذِینَ جَاهَدُواْ مِنکُمْ وَیَعْلَمَ الصَّابِرِینَ؛ و البته تا مردودین این امتحان ادعاهای بی‌جا نکنند و خود در هنگام دعا برای فرج انصاف بدهند که تاب و توان سختی و ابهام و فتنه حضور او را ندارند و به دروغ دعا می‌کنند. ان الانسان علی نفسه بصیره. شفافیت برای خود و برای دیگران و چه خوب است که تا بلا نباشد شفافیت نیست. ابهام و شفافیت.

3-روزگار ما روزگار التقاط است. حق و باطل هماره در هم آمیخته است؛ چه باطل محض عدم است و حق محض اکنون زودهنگام؛ «وقت»، وقتٍ التقاط است. التقاط می‌فریبد. هرچند التقاط سرنوشت روزگار ما است اما مانع آن نیست که نسبت به آن تذکر داده نشود. ما باید به آنان که باطل در لباس حق می‌پوشانند، تذکر دهیم که سرنوشتی شوم بر آنان حاکم است در دنیا و آخرت. «حوالت تاریخی»، مانع «وظیفه تاریخی» نیست.

4-یکی از این روزنامه‌هایی که هیچ اعتمادی به آن نیست؛ با روشنفکری گفت‌گو کرده بود و در مورد جنبش سبز و چرایی محدود بودن آن به بخش‌هایی از تهران سؤالی پرسیده بود و روشنفکر پاسخی بس نیکو گفته بود. او پاسخ داد «جنبش سبز، جنبشی مدرن است و آنانی دل به آن بسته‌اند که مدرن بودن را می‌پرستند. و با سنت نسبتی ندارند و معلوم است که اینان نوبورژواهای بالاشهری تهران هستند» و چه پاسخ درخور و درستی! چرا آنان که رهبری این حرکت را بردوش دارند، خود را در مورد ماهیت آن به نادانی می‌زنند و لباس سنت‌گرایی و دین داری بر آن می‌پوشانند و چرا آنان «خود» نیستند؛ حتی آنان حاضر نیستند که به صحنه‌هایی که به وجود می‌آید؛ از این همه التقاط و ناخودبودگی؛ بخندند؛ مرور کنید شعارها و صحنه‌ها را؛ صحنه نماز خواندن خواهران و برادران را در نماز جمعه؛ صحنه ختم قرآن گرفتن برای «شهدای عزیز»! را؛ صحنه الله اکبر گفتن‌ها را؛ صحنه... به گمانم اگر آنان خود بودند و به جای «الله اکبر»، واقعاً منظور خود را می‌گفتند و بر جمهوری اسلامی نفرین مرگ می‌سرودند، عذابی سهل‌تر بر آنان رانده می‌شد. اکنون این جماعت؛ که ابایی ندارم اگر یک میلیون نفر هم باشند؛ یا هرچه بیشتر؛ آنان را تقلیل دهم؛ هر چند نفر که هستند؛ علاوه بر مخالفت با تنها حکومت شیعی که دست‌رنج هزار سال خون دل خوردن شیعیان خالص امامیه است؛ گناه التقاط را نیز بر دوش گرفتند؛ «بازی کردن» با همه چیز، با «الله اکبر»، با «یاحسین»، با نماز جمعه‌ و با حاکم عدل، بازی‌هایی خطرناک است و چه بازنده های جالبی این بازی‌ها دارد. بسیاری از «خواص» و «عوام» مردود شدند زیرا «ناخود» بودند؛ خداحافظ خیلی از خواص!

5-ما چقدر باید استدلال و سخن می‌گفتیم تا احقاد بدریه و حنینیه بعضی‌ها رو بیاید و به جای سید علی، «آقایی» دیگر برگزینند و به او نامه بنویسند و از او چاره مملکت بخواهند؛ چه میزان هزینه لازم بود تا تنفیذ، پاک و خالی از «اغیار» باشد، تا چه میزان بازی‌ها باید پیچیده و غبار آلود و فضا ابهام انگیز و امتحان سخت و التقاط حاکم می‌شد تا به این «روشنی» آقایان هنگامه تنفیذی که مجلسی سنگین و محترم بود؛ بروند شمال و در خانه‌ها انگشت غیظ و خشم بجوند و حتی از باب سیاست‌مداری و سیاست‌بازی هم دیگر نتوانند لبخندهایی دیپلماتیک و مردم فریب بزنند و در مجالس هم‌دوش و همراه باشند. بسیاری از خواص مردود شدند زیرا «خود» بودند.

خداوندا تو را برای این همه ابهام و این همه شفافیت برای این همه «ناخودبودگی» و این همه «خودبودگی» سپاس‌گزاریم...

عبدالحمید بیات

تلویزیون عراق با پخش تصاویری از حضرت امام(ره) که بسیار لاغر و رنجور و در بیمارستان بستری شده بودند، اعلام کرد: «]امام[خمینی رهبر ایرانیان، دارفانی را وداع گفت.» صدای فریاد وشیون اسرا به به آسمان برخاست. بچه ها به شدت می گریستند، به سر و روی خود می زدند و ضجه می نمودند. رهبر عزیزمان، پدر بزرگوار و فرزانه مان رحلت کرده بود و ما را با غم بزرگ رفتن خود، تنها و بی کس و یتیم گذاشته بود.
آن شب همه اشک ماتم ریختند و تا صبح ناله کردند. از چهره یکایک اسرا، حزن، اندوه و غم می بارید؛ به جز چند خائن و جاسوس عمدتا طرفدار منافقین و گروهکهای معاند که با کمال وقاحت و بی شرمی، آهسته و در گوشه و کنار آسایشگاه، بچه ها را مسخره می کردند و لبخند می زدند... یکی_ دو نفرشان شروع کردند به خواندن نماز شکر؛ کسانی که هرگز عبادت نکرده بودند و هیچ گاه نماز نخوانده بودند، حالا نمازخوان شده بودند ...
آن چه خواندید قسمتی بود از خاطرات یکی از آزادگان همیشه سرافراز. تاریخ اسلام مملو از حضور کسانی است که در راه ضربه زدن به ولایت به هر وسیله ای حتی شعائر دینی چنگ می زنند. اینان با آیه شریفه «لاحکم الا لله» و بر سر نیزه کردن قرآن، علیه علی(علیه السلام) قیام می کنند. حسین ابن علی(علیهما السلام) را به جرم خروج از دین و خارجی بودن به شهادت می رسانند و خود را مومن و متدین معرفی می کنند! خط نفاق در تمام طول تاریخ ادامه داشته و همیشه عده ای «فی قلوبهم مرض» به اسم دین در مقابل دین حق ایستادگی می کنند. امروز هم عده ای با شعارهای «الله اکبر» و «یا حسین» و نماز خواندنِ با کفش می خواهند واقعه تلخ صفین و قرآن های بر نیزه را تکرار کنند اما هیهات که شیعه علی(علیه السلام) فریب چنین بازی ای را بخورد و دست از مولایش بدارد. دوران غفلت شیعیان به سرآمده و شیعیان در ایران و لبنان و کشمیر و عراق و... ولی خود را شناخته اند و هرگز فریب این منافقان را نخواهند خورد. هرگز آن روز نخواهد رسید که سیدعلی به مالک بگوید: مالک برگرد. بلکه امروز عصر ظهور است و بسیجیان سیدعلی همچون کوه آهن در مقابل فتنه ها و فریب ها ایستادگی خواهند کرد و خیمه معاویه های زمان را به آتش خواهند کشید.